به گزارش مرکز خبر حوزه، حجت‌الاسلام علی‌‌محمد‌حکیمیان که با موضوع وحدت حوزه و دانشگاه در پژوهشگاه حوزه و دانشگاه سخن می‌گفت، اظهار داشت: وحدت حوزه و دانشگاه یعنی تعیین گستره و حدود فعالیت هر یک از این دو نهاد در زمینه آموزش علوم و تقسیم صحیح قلمرو علوم امروز میان آن‌هاست.
وی افزود: البته این به معنای آن نیست که در دانشگاه رشته‌هایی از جمله معارف، حقوق یا جامعه شناسی تدریس نشود. بلکه به معنای این است که آنچه بر اعتقادات و فرهنگ دینی مردم متکی است باید به‌وسیله متخصصان حوزه، تدوین و با نظر آنان تدریس گردد.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه گفت: زمانی که در ایران دانشگاه به معنای امروزی وجود نداشت، حوزه به تنهایی عهده‌دار علوم نقلی، عقلی و حتی سایر علوم مانند پزشکی، ریاضی، علوم سیاسی و حقوق به معنای امروزی بود.
وی افزود: اگرچه رسالت اصلی حوزه مربوط به علوم نقلی و عقلی مرتبط با حوزه دین و در حقیقت پشتیبانی از عقاید و باورهای مردم در حوزه دین بود، ولی مکمل نیازهای دیگر اجتماع از جمله سوادآموزی فرزندان و آموزش و پرورش و علومی مانند پزشکی و ریاضی نیز بود.
حجت‌الاسلام حکیمیان ادامه داد: اگرچه این نهاد از پشتیبانی دولتی بهره‌مند نبود، اما برای حوزه غنیمت بزرگی به حساب می‌آمد تا مردم را با باورهای دینی آشنا کند و دانشمندان سایر علوم را بر اساس ساختار و باورهای حاکم در حوزه، به مراتب بالای علمی برساند.
وی گفت: با آغاز کار مدارس جدید با اسلوب غربی و به دنبال آن دانشگاه‌ها، عمده مخاطبان حوزه که شامل کودکان،نوجوانان، و جوانان بودند، دیگر به‌طور مستقیم با روحانیون ارتباط نداشته و عملاً نوعی ایجاد فاصله صورت گرفت.
حجت‌الاسلام حکیمیان افزود: اما در مقابل دانشگاه نیز به علوم طبیعی و پایه اکتفا نکرده و به حوزه باورها و عقاید مردم و آموزش معارف در رشته‌های دینی و علوم‌نقلی نیز وارد شده و به تربیت آموزگاران و معلمان مدارس توسط کسانی که خود دانش‌آموخته حوزه علوم دینی نبوده و حتی برخی از آن‌ها از غرب برگشته و در عقاید لائیک بودند، پرداخت.
انتهای پیام
